EE-covid19 - Ασσο στο ημίχρονο, δύο τελικό; - Άρθρο του Κώστα Αργυρού
Η υπερβολική αισιοδοξία που προσπάθησαν να μεταδώσουν ορισμένες κυβερνήσεις μετά την «νίκη» απέναντι στο πρώτο κύμα της πανδημίας είναι η βασική αιτία της χαλάρωσης που δίνει την ευκαιρία στον κορωνοϊό να περάσει στην... αντεπίθεση.
Οι Ευρωπαίοι μπορεί να αιφνιδιάστηκαν από τον κορωνοϊό, αλλά τελικά μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τον πρώτο γύρο της πανδημίας με την αίσθηση του «νικητή». Εστω της ισοπαλίας. Αυτό το συναίσθημα ήταν εντονότερο σε χώρες, όπου τα κρούσματα ήταν περιορισμένα και πολύ πιο αδύναμο στις χώρες όπου το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ήταν μεγάλο. Η χώρα μας εντάχθηκε στην πρώτη κατηγορία και οι πιο αισιόδοξοι το είδαν και ως στάνταρ «άσσο». Οτι τελικά κερδίσαμε τη μάχη της πανδημίας.
Συνολικά πάντως η ΕΕ μετά το αρχικό αλαλούμ προσπάθησε να δώσει την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι πλέον υπό έλεγχο, τόσο από υγειονομική όσο και από οικονομική σκοπιά. Η απόφαση για το «άνοιγμα» της οικονομίας φαίνεται τώρα να οδηγεί σε μια μεγάλη αντεπίθεση του covid19 και όλο και περισσότερο αρχίζει να πλανάται στον αέρα η απειλή ενός «καραμπινάτου διπλού». Και οι κυβερνήσεις ολοένα και περισσότερο δείχνουν να ετοιμάζονται για ένα δεύτερο «lockdown» διαφοροποιημένο ίσως σε κάποια σημεία μετά την εμπειρία του πρώτου.
Λειτουργώντας και πάλι εθνικά, σπασμωδικά και όχι συντονισμένα και «τιμωρώντας» με κλείσιμο συνόρων η μία την άλλη. Είναι σαφές ότι όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να βγάλουν κουτσά στραβά τον Αύγουστο, για να περιορίσουν όσο γίνεται τις ζημιές κυρίως του τουρισμού. Δεν αποτελεί μόνο για τη χώρα μας σημαντική «βιομηχανία» ο συγκεκριμένος κλάδος της οικονομίας. Ειδικά η κυβέρνηση στην Αθήνα φαίνεται να ελπίζει να συγκρατήσει όσο γίνεται τα νούμερα μέχρι τουλάχιστον τον 15Αύγουστο πριν παραδεχτεί ότι το «άνοιγμα» δε μπορεί να συνεχιστεί με τη σημερινή του μορφή και προχωρήσει σε νέους
περιορισμούς.
Η τακτική αυτή του «κατενάτσιο» φαινόταν στην αρχή ριψοκίνδυνη. Τώρα αρχίζει να γίνεται μάλλον επικίνδυνη. Γιατί κατενάτσιο δεν παίζεις, όταν είσαι πίσω στο σκορ. Οταν εξαγγέλεις μέτρα θα πρέπει να μπορείς να τα εφαρμόζεις. Οταν δηλώνεις σε όλους τους τόνους ότι έχεις πάρει τα κατάλληλα μέτρα θα πρέπει να το αποδεικνύεις με πράξεις και αριθμούς. Εδώ και μέρες οι αριθμοί λένε κάτι άλλο.
Δεν θέλω να ξεκινήσω με την περιπτωσιολογία. Αλλά όταν μπήκα στο πορθμείο για ένα νησί του Ιονίου και τα αυτοκίνητα άγγιζαν τη μπουκαπόρτα εκεί συνειδητοποίησα ότι ακόμα και το περιβόητο 80-85% πληρότητας είναι ένας μύθος. Οταν είδα στην πλατεία του χωριού τα τραπεζάκια στριμωγμένα, όπως κάθε χρόνο και τα παιδιά να τρέχουν και να αγκαλιάζονται «όπως παλιά», κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ο παραμικρός έλεγχος. Και όταν οι πολίτες βλέπουν ότι δεν υπάρχει έλεγχος λογικό είναι να «χαλαρώνουν».
Αλλά υπάρχουν μεγαλύτερες αντιφάσεις, που τελικά το μόνο οπλοστάσιο που ενισχύουν είναι εκείνο των «αρνητών του ιου». Η υποχώρηση για το ενδιάμεσο κάθισμα απέναντι στις αεροπορικές εταιρίες, ο δειγματοληπτικός μόνο έλεγχος των αφίξεων στα αεροδρόμια, ο παραλογισμός με τις κενές θέσεις και τους στριμωγμένους ορθίους στα λεωφορεία, οι κατά καιρούς εντελώς αντικρουόμενες απόψεις για τη χρησιμότητα της μάσκας, η κωλυσιεργία για τα μέτρα στα μπαρ, η φοβική αντιμετώπιση κάποιων
εκπροσώπων της εκκλησίας που αμφισβητούν τον ιό και την πολιτεία.
Αν προσθέσετε σε όλα αυτά και κάποιους «επιστήμονες», που αναζητώντας τα «15 λεπτά δημοσιότητας» μπορεί να δηλώνουν ότιδήποτε, από το «θέμα εβδομάδων το εμβόλιο» μέχρι «δεν θα υπάρξει ποτέ εμβόλιο» καταλαβαίνετε ότι η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να αισθάνεται παραζαλισμένη και συχνά και αδιάφορη, μετά την ταλαιπωρία των μηνών της καραντίνας. Τώρα πολλοί έχουν περάσει στη λογική «ότι προλάβουμε πριν την επόμενη καραντίνα».
Ολα αυτά βεβαίως δεν αποτελούν αποκλειστικά ελληνικές ιδιαιτερότητες. Αλλά είναι άλλο πράγμα να έχεις το σύστημα υγείας της Γερμανίας με τις δεκάδες χιλιάδες ΜΕΘ και άλλο το σύστημα υγείας της Ελλάδας, που χρειάζεται το ίδιο... νοσηλεία.
Με άλλα λόγια: Η βεβαιότητα κάποιων πολιτικών στα τέλη Μαΐου ότι «τα καταφέραμε» ανήκει ακριβώς στην
κατηγορία εκείνων των πραγμάτων, που συνήθως τείνουν να μην θυμούνται οι ίδιοι αργότερα.
