«Κοψοχέρηδες» εκ πεποιθήσεως

Δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος για έναν ειδικό επιστήμονα (ψυχολόγο, κοινωνιολόγο, εγκληματολόγο κ.λπ.) που επιθυμεί να μελετήσει τον ψυχισμό του Νεοέλληνα, από την προεκλογική περίοδο. Και αυτό, διότι ο Νεοέλληνας μπορεί να χαλιναγωγεί τις παρορμήσεις του και να υποκρίνεται άριστα για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα (στα όρια της τετραετίας...), αλλά «αφήνεται» και κυριεύεται από τα ορμέμφυτά του, όταν οσμιστεί ότι «βαίνομεν προς εκλογάς»!

Η προεκλογική περίοδος, και μάλιστα όταν συμπίπτει με την Άνοιξη που η Φύση οργιάζει με τον ήλιο, το φως και τα αρώματα της αέναης αναγέννησης ύστερα από τον παγερό Χειμώνα, αποτελεί το ιδανικό «περιβάλλον» για την παρατήρηση του λογιστικού (=ικανότητα για έλλογη σκέψη), του θυμοειδούς (=θυμικό, συναισθήματα) και του επιθυμητικού (=επιθυμίες) του Νεοέλληνα.

Προεκλογικά με έναν τρόπο μυστηριακό ο Νεοέλληνας ανασύρει στη μνήμη του το «από πού έρχεται» πολιτικά και την «ιερή εικόνα» του από καιρό λησμονημένου προγόνου που πρώτος (κάπου, κάποτε) «χάραξε την πολιτική ταυτότητα» της οικογένειας. Το «πού πηγαίνει» δεν τον απασχολεί, γιατί «αυτός έτσι γεννήθηκε και έτσι θα πεθάνει»! Άλλωστε, ο «γνήσιος» Νεοέλληνας δύο πράγματα δεν αλλάζει ποτέ: ποδοσφαιρική ομάδα και κόμμα...

Τότε ακριβώς τα πράγματα περιπλέκονται και γίνονται δύσκολα, γιατί προέχει η υπέρτατη «ιερή» υποχρέωση: η προάσπιση του ατομικού συμφέροντος! Εδώ ο Νεοέλληνας είναι ξεκάθαρος, «τσεκουράτος» σαν στρατιωτικός, και ανυποχώρητος: Το ατομικό του συμφέρον προηγείται έναντι του συλλογικού, ενώ το σύνολο δικαιούται να ευημερεί μόνον εφόσον ευημερεί ο ίδιος!

Έτσι, ξεκινούν αναπόφευκτα τα «ζυγίσματα», οι «επαφές» (άλλοτε φανερές και άλλοτε πίσω από κουρτίνες), οι διαπραγματεύσεις, οι συμψηφισμοί και τα διλλήματα:

1) «Έχει νόημα στις εκλογές, κυρίως στις αυτοδιοικητικές, να προτάσσεται η έννοια της κομματικής πειθαρχίας, όταν μάλιστα αυτή αντίκειται στο “καλό του τόπου" (δηλ. στο ιδιωτικό του συμφέρον)»;

2) «Ναι, το κόμμα μου... αλλά για ποιον υποψήφιο είμαι περισσότερο βέβαιος ότι θα με "θυμηθεί" μετά τις εκλογές»;

3) «Ποιος υποψήφιος θα είναι ισχυρότερος και με "προσβάσεις" μετά τις εκλογές, ώστε να με "βοηθήσει", όταν (και ποτέ "αν"...) τον χρειαστώ»;

4) «Να εκδηλωθώ "ανοικτά" υπέρ ενός ή να το "παίξω σε πολλά ταμπλό", γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα "βγάλει" η κάλπη που κοιλοπονά»;

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το παραχθέν έργο, το καλό βιογραφικό σημείωμα και το εμπνευσμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα των υποψηφίων έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτά θα «αναλυθούν» και θα «εκτιμηθούν» άμα τη εορτή, την «ώρα του καθρέπτη». Την ώρα που ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος Νεοέλληνας θα αναφωνήσει και πάλι: «Δεν μου κοβόταν το χέρι καλύτερα»;