Στον πηγαιμό για την... κάλπη
Στη γενέτειρα της ?ημοκρατίας η αντίληψη των εκλογών εκ μέρους του Νεοέλληνα –διερωτώμαι αν με τον διαρκή εθνογραφικό «εμπλουτισμό» του εκλογικού σώματος σύντομα θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο «μετα-Έλληνες» για το εκλογικό σώμα– συνιστά εγχείρημα δύσκολο, ταυτοχρόνως όμως και λίαν ενδιαφέρον:
Για τους πολλούς οι εκλογές είναι ευκαιρία να εκτονωθούν διά της τιμωρητικής ψήφου τους από την οικονομική πίεση που υφίστανται, «εξαιτίας διεφθαρμένων πολιτικών», τους οποίους όμως εκείνοι ψήφισαν κατ’ επανάληψιν, στο πλαίσιο μιας παραδοσιακά «πελατειακής» πολιτικής σχέσης.
Για άλλους είναι ευκαιρία να πιστέψουν σε νέα ψέματα και να οραματιστούν νέους Παραδείσους με «παχιές» αγελάδες και «χρυσά κουτάλια», που θα ανταλλάξουν με την ψήφο τους.
Για άλλους είναι ευκαιρία να αναθερμάνουν τη σχέση τους με κομματικούς παραγοντίσκους τύπου Γκρούεζα, με πολιτικούς παράγοντες τύπου Ψευτοθόδωρου και με πολιτικούς «ογκολίθους» –και των δύο, τουλάχιστον, φύλων– τύπου βουλευτή Φερέκη, ώστε να «προωθήσουν τις υποθέσεις τους».
Για άλλους είναι ευκαιρία να επιδοθούν σε ατέρμονες «πολιτικές αναλύσεις» στα καφενεία ή στα elite cafes επί παντός «πολιτικού» επιστητού (τοπικού, εσωτερικού, εξωτερικού και διεθνούς χαρακτήρα), ώστε να αναδείξουν την ευρυμάθειά τους (τηλεοπτικής αποκλειστικώς προελεύσεως...).
Για άλλους είναι ευκαιρία να διατρανώσουν είτε τον άδολο «πατριωτισμό» τους είτε τα «διεθνιστικά οράματά» τους, οπότε είτε κραδαίνουν στον αέρα τα γιαταγάνια των ηρώων παππούδων τους είτε «σπάζουν τις αλυσίδες» των εθνικών συνόρων (αν και όπου αναγνωρίζουν ότι υφίστανται τέτοια...).
Για άλλους, κυρίως νεότερους, είναι ευκαιρία να «αποδράσουν από την καθημερινότητα» (σπουδές, «ευέλικτη» εργασία ή επιδοτούμενη ανεργία) και, με την «ενίσχυση» παππούδων και γονέων, να σπεύσουν «με αεροπλάνα και βαπόρια» στην Ψαρού για τα πρώτα μπάνια και τα πρώτα beach parties, αφού ως «φιλοσοφημένοι» είναι apolitiques.
Για πολύ λίγους είναι ευκαιρία να μελετήσουν αν ο Νεοέλληνας διδάσκεται από το αβίωτο παρόν του ή αν «εκ φύσεως» είναι καταδικασμένος να δια- πράττει τα ίδια λάθη, ώσπου μοιραία η Ιστορία να του «γυρίσει την πλάτη».
Για ελάχιστους είναι άλλη μία ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την αφέλεια των ψηφοφόρων του «Γαλατικού χωριού», ώστε να εξασφαλίσουν μία ακόμα περίοδο ασυλίας, αυθαιρεσίας και αισχροκέρδειας, αφού «την ξέρουν καλά τη δουλειά».
Η παρούσα (εαρινή) περίοδος των αυτοδιοικητικών, ευρωπαϊκών και, ενδεχομένως, και εθνικών εκλογών ευνοεί το να προβληματιστούμε για την τύχη των «πολιτικών τζακιών», τόσο των «παλαιών», που επί δεκαετίες «συντηρούνται» χάρη στα «κούτσουρα που καίνε» (ψηφοφόροι), όσο και των «νεοφανών τζακιών», που «γλυκάθηκαν» από τα «κούτσουρα» που ήδη «έκαψαν» και πλέον ορέγονται ολόκληρο το δάσος...
