Δέκα χρόνια Saronic Magazine: Η ιστορία του Quai στην Αίγινα (φωτογραφίες)

Δέκα χρόνια… Πώς πέρασαν; Δέκα χρόνια ζωής συμπληρώνει φέτος το Saronic Magazine και αναπολεί τα όμορφα ταξίδια που έκανε μαζί σας…

Στα κύματα του Αργοσαρωνικού, στα νησιά και τις νησιωτικές περιοχές της πιο φιλικής και αγαπημένης ελληνικής θάλασσας, εκτελώντας με νοσταλγία το δρομολόγιο της παλιάς ακτοπλοΐας… Και, όπως το Νεράιδα, το Καμέλια, το Μαριώ, αλλά και τόσα άλλα αξέχαστα βαπόρια που ένωναν με τα ταξίδια τους όλο τον Αργοσαρωνικό, έτσι και το Saronic Magazine προσπάθησε να ξαναδέσει το νήμα από την Αίγινα, στο Αγκίστρι, τα Μέθανα, την Τροιζηνία, τον Πόρο, την Ύδρα, τις Σπέτσες έως και την Ερμιονίδα. Να ξαναφέρει
τους ανθρώπους τους πιο κοντά, να θυμίσει στους φίλους και τους επισκέπτες τους ότι ο Πολιτισμός, αρχαίος και νεώτερος, άνθισε εδώ και συνεχίζει να δίνει απλόχερα το φως του σε όλη την ανθρωπότητα.

Δέκα χρόνια ταξιδέψαμε μαζί! Ας ξαναζήσουμε τα ταξίδια που όλοι αγαπήσαμε …

Αίγινα: Η ιστορία του Quai

Οι ατέλειωτες βραδιές, τα... χτυποκάρδια, τα «καμάκια» και oι «μπονουίδες» στη μικρή αποβάθρα της Αίγινας.

Της Σίλας Αλεξίου

Κατέχει την πιο προνομιακή θέση. Βρίσκεται στον δεξιό βραχίονα του λιμανιού της Αίγινας, εξασφαλίζοντας την καλύτερη θέα προς το μέτωπο της παραλιακής οδού. Σήμερα λέγεται Ν.Ο.Α. Οι παλαιότεροι όμως θυμούνται το «Quai», το πιο κοσμικό κέντρο του νησιού, με τη μεγάλη ιστορία.«Ο κόσμος χόρευε μέχρι το πρωί. Έμπαινε το καράβι στο λιμάνι στις 9 η ώρα και η διασκέδαση, που είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ, συνεχιζόταν».

Ο Ηλίας Μπέσης, ιδιοκτήτης του κέντρου από το 1964 έως το 1969, αναπολεί τις ημέρες εκείνες, όπου τα πολυπληθή γκρουπ τουριστριών έφταναν στα ελληνικά νησιά, με σκοπό να διασκεδάσουν μέχρι τελικής πτώσης. Τα «καμάκια», οι greek lovers, έπιαναν δουλειά από νωρίς.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Αλέκα Στρατηγού φτάνουν στο λιμάνι της Αίγινας, στο πλαίσιο των γυρισμάτων της ταινίας «Διακοπές στην Αίγινα». (1958)

Μαυρισμένοι, φρεσκολουσμένοι, καλοντυμένοι, με λεφτά στην τσέπη και ανάλογο ύφος εραστή, πλεύριζαν τις νεαρές τουρίστριες, τις συνόδευαν στον χορό και –έχοντας δεδομένη τη διάθεσή τους για ό,τι ήθελε προκύψει– τις συνόδευαν και έως την πόρτα του ξενοδοχείου. «Εκεί οι κοπέλες τούς έλεγαν ''bonne nuit'' (καληνύχτα) και έφευγαν απογοητευμένοι, για να συνεχίσουν τις προσπάθειες την επομένη. Έτσι, απέκτησαν το προσωνύμιο «μπονουίδες», θυμάται ο Ηλίας Μπέσης, σήμερα αντιδήμαρχος, ο οποίος στη συνέχεια έγινε καθηγητής και δεν ξανασχολήθηκε επαγγελματικά με τη νύχτα.

Το «Quai» πρωτολειτούργησε ως κέντρο αναψυχής το 1928 από τον αείμνηστο Γιάννη Γιαννέλη, ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου ΑΚΤΑΙΟΝ, επί της παραλίας, όπου σήμερα είναι το μπαρ «Ρέμβη»
Το κτίσμα που δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού και στεγάζει τον Ναυτικό Όμιλο Αίγινας, με τις μεγάλες επιτυχίες στην ιστιοπλοΐα, λειτουργεί πλέον –εδώ και αρκετά χρόνια– ως καφέ-εστιατόριο, γνωστό ως Ν.Ο.Α. και για τους παλαιότερους ακόμη «Quai» (αποβάθρα).

Στις φωτογραφίες που διασώζονται από τον 19ο αιώνα, ήταν ένα μικρό φρούριο, το οποίο δυστυχώς ισοπεδώθηκε, δίνοντας τη θέση του σε ένα διώροφο. Το 1961, όταν μια παρέα νέων της Αίγινας (οι Νίκος Μεταξάς, Γιώργος Πλατής, Αντώνης Κανελλάς, Αντώνης Καλαμάρας, Θωμάς Μπράουν, Μαίρη Γαλάνη και Νίκος Παπασπύρου) αποφάσισαν να επανιδρύσουν τον Ναυτικό Όμιλο, του οποίου οι δραστηριότητες είχαν ατονήσει δέκα χρόνια (1951), μετά την αρχική του ίδρυση από τους Θωμά και Ερμή Μπράουν, Νίκο Μεταξά, Αργύρη Φορτούνα, Στάθη Αλεξίου, Μιλτιάδη Κομματά και Ηλία Πινότση, κατέλαβαν «πραξικοπηματικά» –όπως αφηγείται ο Αντώνης Κανελλάς– τον χώρο και τον αναδιαμόρφωσαν, γκρεμίζοντας το δώμα.«Μπροστά από το κτίσμα βρισκόταν και το Ηρώον της Αίγινας, όπου κατέθεταν στεφάνι τα σχολεία στις εθνικές επετείους. Με δικές μας προσπάθειες το πήραμε και το μεταφέραμε εκεί που βρίσκεται σήμερα, στην Πλατεία Εθνεγερσίας, που τότε ήταν ένας χώρος διεκδικούμενος από διάφορους. Με την εγκατάσταση του Ηρώου όμως απέκτησε σιγά-σιγά δημόσιο χαρακτήρα και διαμορφώθηκε σε πλατεία» μας εξηγεί ο Αντώνης Κανελλάς, ο οποίος είχε λάβει ενεργό μέρος σε όλες αυτές τις διεργασίες.

Από την παραλία της Αίγινας η βόλτα προς το «Quai». Οι ψαράδες καθαρίζουν τα δίχτυα τους. (1955)

Το «Quai» πρωτολειτούργησε ως κέντρο αναψυχής το 1928 από τον αείμνηστο Γιάννη Γιαννέλη, ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου ΑΚΤΑΙΟΝ, επί της παραλίας, όπου σήμερα είναι το μπαρ «Ρέμβη». Έως το 1935 το κράτησε ο ίδιος, με μουσική κάθε Σαββατοκύριακο. Όπως μάλιστα μας λέει η κόρη του Μάρθα, κάθε Σάββατο μετέφεραν το πιάνο από το ξενοδοχείο στο κέντρο με βάρκα και την Κυριακή, με τον ίδιο τρόπο, το γύριζαν στη θέση του. Επόμενος ιδιοκτήτης ήταν ο Γιώργος Βουτέρης, ενώ παράλληλα ο Όμιλος Φίλων Ακτής (ένας όμιλος που είχαν συστήσει Αθηναίοι οι οποίοι αγαπούσαν την Αίγινα και περνούσαν τις διακοπές τους στο νησί) χρησιμοποιούσε το δώμα ως εντευκτήριο. Στην Κατοχή επέταξαν το κτίριο οι Γερμανοί και το μετέτρεψαν σε φυλάκιο, από όπου ήλεγχαν τόσο τα σκάφη που έμπαιναν στο λιμάνι της Αίγινας όσο και τα διερχόμενα.

Το διώροφο κτίσμα του «Quai» δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού της Αίγινας. (1948)

Μετά την απελευθέρωση, και ειδικότερα το 1946 –όπως μας περιγράφει πολύ γλαφυρά ο κ. Αργύρης Φορτούνας, του οποίου οι αναμνήσεις έχουν καταγραφεί σε μια σειρά βιβλίων– με τη βοήθεια του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Πειραιώς και με δύο ιστιοπλοϊκά σκάφη (το «Άντα» του Νίκου Μεταξά και το «Σαρωνίς» του Θωμά Μπράουν), καθώς και τη στήριξη του Ομίλου Φίλων Ακτής, άρχισαν οι διεργασίες για την ίδρυση του Ναυτικού Ομίλου Αίγινας. Τα δύο σκάφη άλλωστε με τα πληρώματά τους διακρίνονταν συνεχώς στους πανελλήνιους ιστιοπλοϊκούς αγώνες που οργάνωνε ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Πειραιά, με αποτέλεσμα το 1951 να αποκτήσει επάξια η Αίγινα τον δικό της Ναυτικό Όμιλο, έδρα του οποίου ήταν το «Quai».

Το καράβι πλησιάζει στην παλιά προβλήτα, υπό το… άγρυπνο βλέμμα του «Quai». (1953)

Την ίδια περίοδο στο «Quai» λειτουργούσε το κέντρο «Σαρωνίς», όπου διοργανώνονταν τοπικά καλλιστεία που άφησαν εποχή. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Γιώργος Αλεξίου με τον Χρήστο Αναστασιάδη άνοιξαν στον χώρο του «Quai» υπαίθριο κινηματογράφο. «Όταν φύσαγε ο πουνέντης, το πανί πηγαινοερχόταν, μαζί και οι... ηθοποιοί», θυμάται γελώντας ο Αντώνης Κανελλάς. Σταδιακά όμως ο χώρος εγκαταλείφθηκε, και έως τις πρώτες ημέρες του 1961 τον χρησιμοποιούσαν κρεατέμποροι για τη φύλαξη αμνοεριφίων, που τα ξεφόρτωναν εκεί από καΐκια και τα άφηναν έως ότου τα πάρουν, για να τα σφάξουν και να τα προωθήσουν στο εμπόριο.

Το «Μαριώ» στο λιμάνι, ο κόσμος παρακολουθεί την παρέλαση και το «Quai» χωρίς το δώμα. (1961)

Στις 6 Ιανουαρίου 1961 ένα λουκέτο στην πόρτα σηματοδότησε την κατάληψη του χώρου, με στόχο την επανίδρυση του Ν.Ο.Α. Η πρωτοβουλία αυτή υποχρέωσε τον πρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου Γιώργο Βουτέρη να το παραχωρήσει στον Όμιλο για 30 χρόνια, και ο Όμιλος με τη σειρά του απέκτησε το δικαίωμα να δίνει τον χώρο προς εκμετάλλευση σε επιχειρηματίες, αλλά με ποσοστά. Έτσι, το 1964 ανέλαβε το «Quai» ο Ηλίας Μπέσης και το απογείωσε. Με το πέρασμα του χρόνου το κέντρο πολιτογραφήθηκε ως Ν.Ο.Α., καθώς συγχρόνως ο Ναυτικός Όμιλος Αίγινας, επαληθεύοντας τα όνειρα των ιδρυτών του, συνέχισε να μεγαλουργεί. Το όφειλε άλλωστε στους πρωτεργάτες και σε όσους μόχθησαν και μοχθούν για την ύπαρξή του. Και μην ξεχνάμε –μας το θυμίζει ο Αντώνης Κανελλάς– ότι ο Ν.Ο.Α. ήταν ο ένας από τους επτά ιστιοπλοϊκούς ομίλους που συνέστησαν αρχικά την Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία.