ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Μνήμες απογόνων προσφύγων στην Αίγινα…

Εκατό χρόνια μετά, ο Νίκος Δρυμωνίτης και ο Χριστόδουλος και η Δέσποινα Καμπουρογιάννη θυμούνται ιστορίες των οικογενειών τους από το Αϊβαλί και το Τσεσμέ.

 

Της Σίλας Αλεξίου

 

Κάθε οικογένεια και μια ιστορία… Πολλές οι οικογένειες προσφύγων και στην Αίγινα, οικογένειες διαλυμένες οι περισσότερες, που βρήκαν καταφύγιο στο νησί και ρίζωσαν στη συνέχεια για πάντα.

Εκατό χρόνια μετά τον ξεριζωμό τους το 1922 από τη Σμύρνη και τις γύρω περιοχές, οι πρόσφυγες που κατάφεραν να φτάσουν τότε στην Αίγινα απέκτησαν απογόνους, οι οποίοι διατηρούν τις μνήμες των προγόνων τους, τιμούν τις μικρασιατικές ρίζες τους και αφηγούνται με συγκίνηση την ιστορία της οικογένειάς τους.

«Ο πατέρας μου, Δημήτρης Δρυμωνίτης, γεννήθηκε το 1914 στο Αϊβαλί» μας λέει ο Νίκος Δρυμωνίτης, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αίγινα, αλλά τα τελευταία χρόνια την έχει εγκαταλείψει. «Το 1922 ήταν 8 ετών, όταν ξεκίνησε όλη η οικογένεια για το μεγάλο ταξίδι. Οι δύο γονείς και τα δώδεκα παιδιά. Στη διαδρομή, που κράτησε καιρό, τα τέσσερα παιδιά πνίγηκαν… Έφτασαν τελικά στην Αίγινα, αλλά πώς να ζήσεις οκτώ παιδιά; Έδωσαν τα πέντε για υιοθεσία, στον Πόρο και στην Αθήνα, σε οικογένειες που είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα μεγαλώσουν, και τελικά έμειναν τρία αδέλφια στην Αίγινα».

Το μικρό προσφυγόπουλο, με τους γονείς και τα αδέλφια του, έμεινε σε ένα σπιτάκι απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στην πόλη της Αίγινας, και μεγαλώνοντας έγινε ψαράς. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών, στην Αίγινα, όπου απέκτησε την οικογένειά του.

Σε ένα τσουβάλι

Σε ένα τσουβάλι, για να μη φαίνεται ότι είναι άνθρωπος, αλλά να μοιάζει με μπόγο ρούχων, έφυγε από το Τσεσμέ ο Μιμίκος ο πρόσφηγκας (όπως έλεγαν στην Αίγινα τους πρόσφυγες), ο αμαξάς. Η αγωνία της μάνας να σώσει το ένα της παιδί, τουλάχιστον, οδήγησε σε αυτή την ιδέα, που αποδείχτηκε σοφή. Άλλωστε, εκεί στη Σμύρνη οι Τούρκοι έκαψαν την κόρη της, τη Σοφία, και δεν άντεχε να χάσει και το άλλο της παιδί.

Έτσι, κατάφεραν –μάνα και γιος– να φτάσουν στην Αίγινα, όπου κάποιες καλόγριες τους έδωσαν στέγη στο ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, δίπλα στο λιοτρίβι του Χατζόπουλου. Ο μικρός Δημήτρης Κούμης έγινε παραγιός της οικογένειας Χατζοπούλου, έκανε δουλειές και κάποια στιγμή παντρεύτηκε τη μία κόρη. «Την έκλεψε» λένε σήμερα τα εγγόνια του, η Δέσποινα και ο Χριστόδουλος Καμπουρογιάννης, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να ζήσουν πολύ τον παππού, αλλά θυμούνται ότι μια εκδρομή της μητέρας τους στην Έδεσσα στάθηκε αφορμή να βρουν συγγενείς τους από το Τσεσμέ. «Μετά την εκδρομή ήρθε ένας από τους... νέους συγγενείς με τη γυναίκα του στην Αίγινα και μας έκανε κατάπληξη η ομοιότητά του με την αδελφή της μητέρας μας. Μπορεί να ήταν και αδέλφια ή, έστω, πολύ κοντινά ξαδέλφια» λέει στο SM η Δέσποινα Καμπουρογιάννη.

Οι πρόσφυγες της Αίγινας αναφέρονται στο βιβλίο της Λίζας Μιχελή «Προσφύγων Βίος και Πολιτισμός», με μαρτυρίες των ίδιων. Ο Δημήτρης Μιχελίδης περιγράφει πολύ γλαφυρά την προσωπική του εμπειρία, όταν από ένα κατάστημα παπουτσιών στο λιμάνι του Πειραιά, όπου ήταν παραγιός, βρέθηκε στην Αίγινα, αφού έμαθε από έναν πελάτη πρόσφυγα που έμενε στο νησί ότι εκεί είχαν καταφύγει κάποιες οικογένειες από το χωριό του και μια συγγενική.

«Ήμουνα ξένος κι έρημος στον Πειραιά, λαχταρούσα να βρω κάποιον από την πατρίδα. Πήρα τον κουμπαρά μου, ψώνισα, έβγαλα εισιτήριο, και σε δυο ώρες και κάτι βρέθηκα στο νησί· το ίδιο βράδυ πήγα λίγο πιο πάνω από την Παναγίτσα, όπου αντάμωσα τους γνωστούς μου».

Περιγράφοντας τις συνθήκες, ο κ. Μιχελίδης θυμάται ότι δεν υπήρχε καμιά κρατική φροντίδα και –το χειρότερο– δεν υπήρχαν δουλειές.

«Στο τέλος εγώ έφτιαξα ένα κασέλι και γίνηκα λούστρος. Κάθε πρωινό έβγαινα για δουλειά με το κασέλι στον ώμο και, μόλις έφτανα στην Παναγίτσα, έβγαζα την πρώτη φωνή: “Λούστροοος....”».

«Οι Αιγινήτες ήτανε καλοί. Δεν μας λέγανε όμως πρόσφυγες. Πρόσφηγκες μας φωνάζανε» θυμάται ο Δημήτρης Μιχελίδης, ο οποίος τελικά πήγε στην Κρήτη με τον παππού κι έναν θείο του.

Διαβάστε επίσης

Τουρισμός στον Αργοσαρωνικό: Η συνταγή της επιτυχίαςΕπιλεγμένα Άρθρα

Τι προτείνεται στο Σχέδιο Δράσης του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων για την περαιτέρω τουριστική ανάπτυξη και ανάδειξη των νησιών του Αργοσαρωνικού. Γράφει η Βίκη Τρύ...

Αλέξανδρος Βασιλικός: «Η Αθήνα έχει ανάγκη τον Αργοσαρωνικό»Επιλεγμένα Άρθρα

Ο πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος μιλά στο «Saronic Magazine» για τις ευκαιρίες των νησιών.    Η εγγύτητα στην Αθήνα αποτελεί ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα τ...

Πόρος - Πλατεία Κοριζή: Η γειτονιά των αρχαιοτήτων, της νεότερης Iστορίας και της νυχτερινής ζωήςΠΟΡΟΣ

Μια από τις γραφικότερες γειτονιές του Πόρου, έχει γίνει τα τελευταία χρόνια το Hot Spot της παραλιακής οδού της πόλης του Πόρου. Πρόκειται για την πλατεία Κοριζή, την όμορφη, πολύ...

Η Αίγινα μας εμπνέει…Επιλεγμένα Άρθρα

Η Ντία Φιλιππίδου, ομότιμη καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών του Boston College, περιγράφει στο «SM» πώς το αγαπημένο της νησί έγινε ιδανικός τόπος μελέτης και ποιοτικής ζωής.   Γράφει η...

Summer 22 /Cover Story: Yachting, η ήρεμη δύναμη  του ΑργοσαρωνικούΕπιλεγμένα Άρθρα

Η θάλασσα του Αργοσαρωνικού φέρνει εισόδημα στις τοπικές κοινωνίες, και τα πλοία αναψυχής ελπίδα στους ανθρώπους.    Γράφει ο Σάββας Αθανασίου   Η θάλασσα δεν χωρίζει τις στεριές, ...

Ο θαλάσσιος τουρισμός στον Σαρωνικό,  πλεονέκτημα αλλά και "κρυφό χαρτί"  της Αθήνας! - Συνέντευξη στον Γιάννη ΠροβήΕπιλεγμένα Άρθρα

Η πρόεδρος και ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Ξενοδόχων Αθήνας, Αττικής και Αργοσαρωνικού μιλούν στο SM για την αναβάθμιση του τουριστικού προϊόντος και τη δρομολόγηση μιας νέας σ...

Το χρονικό του κολασμένου Σεπτέμβρη του ’22 στον ΠειραιάΕπιλεγμένα Άρθρα

Μια απίστευτη περιγραφή των πρώτων ντροπιαστικών εικόνων της υποδοχής των χιλιάδων ξεριζωμένων Ελλήνων στο λιμάνι του Πειραιά. Γράφει ο Στέφανος Μίλεσης*   Ηδη από τις αρχές του Αυ...