Καλοκαιρινός πολιτισμός...

Καλοκαίρι, πολιτισμός και στο βάθος… φεστιβάλ. Στο τρίπτυχο αυτό ομνύουν οι Έλληνες, τώρα περισσότερο από ποτέ. Η επίφαση του πολιτισμού καλύπτει τους θερινούς μήνες τα κακώς κείμενα (ακόμη και τις λακκούβες), και η συνήθης καχυποψία μας αποχαυνώνεται… Την ώρα που οι ανά την Ελλάδα Δήμοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επισκευάσουν τα απορριμματοφόρα τους, οι Περιφέρειες μοιράζουν χρήμα για πολιτιστικές εκδηλώσεις, απαγορεύοντας τη διάθεση των κονδυλίων οπουδήποτε αλλού. Απορείς γι’ αυτή τη διακριτική ευμάρεια εν μέσω κρίσης, αλλά η απόλαυση του θεάματος σε αφοπλίζει. Σε παρακινεί μάλιστα να βοηθήσεις, όπως ακριβώς παρασύρει τους λίγους –έστω– χορηγούς να ενισχύσουν ένα φεστιβάλ αντί μιας άλλης κοινωνικής ανάγκης. Τα αμέτρητα προγράμματα πολιτιστικών φορέων μαρτυρούν την κατάσταση, δίνοντας μια εντελώς στρεβλή εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Πώς να πιστέψει ο αλλοδαπός επισκέπτης ότι αυτή η χώρα τελεί υπό το τρίτο της μνημόνιο, όταν κάθε βράδυ κάθε τόπος μετράει και μία και δύο και τρεις εκδηλώσεις; Εκτός αν… Εκτός αν κόβει το μάτι του. Και κάτω από το πολύχρωμο χαλί του «πολιτισμού» παρατηρήσει τα δείγματα της φτώχειας και της εγκατάλειψης. Τις λακκούβες στους δρόμους, τους όγκους των σκουπιδιών έξω από τουριστικά καταστήματα, την έλλειψη κανόνων για την αισθητική του περιβάλλοντος και τη σωστή λειτουργία των υπηρεσιών. Το δικό μας μάτι πάντως ανοίγει αμέσως μετά το καλοκαίρι. Όταν σβήσουν τα φώτα του «πολιτισμού», αρχίζουμε ξανά να διακρίνουμε όσα μας ενοχλούν. Και ξεκινάει η γκρίνια. Οι αισθήσεις μας οξύνονται, βλέπουμε, μυρίζουμε, νιώθουμε… Η σκέψη μας αποκτά διαύγεια και –τουλάχιστον έως το επόμενο καλοκαίρι– σχολιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, δικαίως ή και αδίκως, καταλήγοντας μονίμως στο ίδιο συμπέρασμα: Έχουμε έλλειμμα πολιτισμού! Η διαπίστωσή μας είναι απολύτως σωστή. Πολιτισμό δεν παράγουν μόνον οι Τέχνες, και μάλιστα όχι μόνο το καλοκαίρι. Παράγει η καλή λειτουργία της Πολιτείας όλες τις εποχές. Με συνεχείς προσπάθειες για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του πολίτη, ώστε να φανεί κι εκείνος αντάξιος του σεβασμού που απολαμβάνει. Με τη νηφαλιότητα που επικρατεί μόλις πέσει η αυλαία, οι απαιτήσεις μας αυξάνονται. Συχνά μαζί με μια βασανιστική αυτοκριτική, η οποία –προϊόντος του χρόνου– αμβλύνεται. Οι καλοί δρόμοι, οι καθαρές παραλίες, ο βιολογικός καθαρισμός και άλλες σύγχρονες ανάγκες έρχονται πρώτες στις προτιμήσεις μας. Έως το επόμενο «πολιτιστικό» καλοκαίρι… Που, λόγω εποχικότητας, δείχνει να ανταγωνίζεται τον πραγματικό ελληνικό πολιτισμό… Σίλα Αλεξίου