Όνειρο απατηλό…

Ας ονειρευτούμε... Το 2018 όπως το φανταστήκαμε όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση. Τότε που έμοιαζε τόσο μακρινό και τόσο ξένοιαστο... Τότε που όλοι εμείς, οι αφελείς, πιστεύαμε πως οι δυσκολίες θα διαρκούσαν 2-3 χρόνια και πως μετά, σιγά-σιγά, θα έρχονταν η ανάκαμψη της οικονομίας, η ανάκαμψη του ηθικού μας, η ανάκαμψη της ζωής που μας έκλεβε η μνημονιακή λαίλαπα. Τότε που η οκταετία μάς φαινόταν υπεραρκετή για την αποκατάσταση της ομαλότητας και, εκ του ασφαλούς, αφήναμε τη σκέψη μας να σεργιανίσει στα ανέμελα χρόνια που έρχονταν. Άλλωστε η χούντα, με την οποία ουκ ολίγες φορές παραλληλίσαμε την κρίση και τα μέτρα της, κράτησε επτά χρόνια. Ήταν αδύνατον να προβλέψουμε ότι αυτή η μαύρη περίοδος θα την ξεπερνούσε σε διάρκεια. Ας πάμε λοιπόν στο 2018 που ονειρευτήκαμε. Με τη φορολογία να μην ξεπερνά το 10%, με τους μισθούς και τις συντάξεις σε επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, με την περίθαλψη να αντιστοιχεί στις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού. Με την Ελλάδα, αναβαπτισμένη, να έχει πετάξει από πάνω της τη ρετσινιά της πιο φτωχής χώρας της Ευρώπης! Πρόσωπα χαμογελαστά, παιδιά χορτασμένα, μαγαζιά ανοιχτά. Δεν ζητήσαμε πολλά. Μάθαμε, φαίνεται, να περικόπτουμε ακόμη και τα όνειρά μας. Τα στοιχειώδη ονειρευτήκαμε, και μάλιστα με τη φειδώ της λογικής των... μνημονίων. Γιατί αυτά ακριβώς τα στοιχειώδη είναι που μας έλειψαν. Αν λασκάραμε λίγο το χαλινάρι της φαντασίας μας, θα μπορούσαμε να ελπίσουμε και σε άλλα. Σε μια προεκλογική περίοδο γεμάτη πλούσια δώρα, για παράδειγμα. Αντί δηλαδή ενός πενιχρού μερίσματος σε λίγους, όπως συνέβη στην πραγματικότητα, να προχωρούσε η κυβέρνηση στην αποκατάσταση αδικιών διαγράφοντας χρέη ή επιστρέφοντας αδίκως καταβληθέντα ποσά. Έτσι, μάλιστα! Ας μεταφερθούμε όμως στο παρόν. Όχι, η καταδυνάστευσή μας δεν πήρε τέλος, ας μην παρασυρόμαστε. Ούτε προβλέπεται να πάρει στο εγγύς μέλλον. Όμως οι γιορτές έφτασαν, και η ομορφότερη χώρα της Ευρώπης στολίστηκε για να τις ζήσει όπως της αξίζει. Τα νησιά του Αργοσαρωνικού φωταγωγήθηκαν για να γιορτάσουν, επιδιώκοντας να συναγωνιστούν τα μεγάλα αστικά κέντρα. Με τη διαφορά ότι οι φυσικές τους ομορφιές είναι εκτός συναγωνισμού. Εκεί λοιπόν πρέπει να εστιάσουν. Ώστε και μετά τις γιορτές, χωρίς στολίδια και λαμπιόνια, να διατηρήσουν τη λάμψη τους. Οι ευκαιρίες ευτυχώς, σε έναν μεγάλο βαθμό, δεν επηρεάζονται από την κρίση. Ευρωπαϊκά κονδύλια διατίθενται, αρκεί να τα διεκδικήσουμε σωστά. Εν αναμονή των ιδιωτικών επενδύσεων, που μάλλον ανήκουν προς το παρόν στη σφαίρα της φαντασίας μας, ας δούμε την αδήριτη πραγματικότητα και τις ανάγκες που αδημονούν –μαζί μ' εμάς– να ικανοποιηθούν. Το 2018 δεν θα επαληθεύσει τα όνειρά μας. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Άλλωστε δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε πολλά... Χρόνια Πολλά! Σίλα Αλεξίου