Επτά χρόνια η ίδια ευχή...

Αποτελεί κανόνα της δημοσιογραφίας να μην επαναλαμβάνεσαι. Γιατί σε βαριούνται και… γυρίζουν σελίδα. Αν όμως τα γεγονότα παύουν να αποτελούν είδηση; Τον Δεκέμβριο του 2010 το «Saronic Magazine» έκανε τα πρώτα του Χριστούγεννα. Η οικονομική κρίση είχε εισβάλει απειλητικά στη ζωή μας και όλοι –με την πεποίθηση ότι θα αντιμετωπίζαμε μια δύσκολη κατάσταση βραχείας διάρκειας– ρίχναμε ιδέες για την όσο το δυνατόν συντομότερη επίλυση των προβλημάτων της χώρας. Κάπως έτσι, στο κλίμα των εορτών και της επιβεβλημένης αισιοδοξίας, έριξε τότε και ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας την ιδέα του. «Να δώσουν οι έχοντες για να σωθεί η χώρα…». Ήταν μια κραυγή απελπισίας που κανείς δεν ένιωσε ότι τον αφορά. Γιατί, ως γνωστόν, οι έχοντες, και μάλιστα οι έχοντες πάρα πολλά, διακατέχονται από μια διαρκή αγωνία. Να αποκτήσουν περισσότερα. Γιατί αυτά που έχουν δεν είναι ποτέ αρκετά… Πώς να δώσουν, λοιπόν; Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από τότε. Από τους έχοντες (πολλά) μάλλον δεν ζήτησε κανείς να δώσουν. Και ουδένα εξέπληξε. Η φοροεισπρακτική πολιτική άλλωστε είθισται να μην τους περιλαμβάνει στον σχεδιασμό της. Κανείς όμως δεν είχε προβλέψει ότι η διάσωση της χώρας θα έπεφτε και πάλι στους ώμους των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των μικροεπιχειρηματιών, της μεσαίας τάξης δηλαδή, με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Οι άλλοι, οι πολλοί, εκείνοι που έχουν ήδη υποστεί τις συνέ- πειες με απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων –συνηθισμένοι να δίνουν–, έχουν πάψει να φιλοσοφούν και αγωνίζονται αξιοπρεπώς να τα βγάλουν πέρα» λέγαμε από αυτή εδώ τη στήλη τον Δεκέμβριο του 2010, στο τεύχος 7 του SM. Τι καινούργιο να πούμε τώρα; Ότι από τότε μέχρι σήμερα, στη διάρκεια των έξι μαύρων χρόνων, η ανεργία αποτελεί καθεστώς, οι περικοπές ισοδυναμούν με καταδίκη στην πείνα, οι φόροι έχουν αυξηθεί αντιστρόφως ανάλογα με τις αποδοχές; Μα αυτά δεν συνιστούν είδηση πλέον. «Οι κατοχικές δυνάμεις είναι εδώ. Με διαφορετική εξάρτυση και ίδια μανία. Αλλά είμαστε κι εμείς εδώ. Και έχουμε τη δύναμη να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Ας απαιτήσουμε επιτέλους όσα μάς ανήκουν. Ως πολίτες της δικής μας Ευρώπης… Που δεν λεγόταν Γερμανία…» λέγαμε από την ίδια στήλη τον Δεκέμβριο του 2011. Να το ξαναπούμε; Δεν εισφέρουμε τίποτε στην ενημέρωση. Θλίψη… Όλα είναι επίκαιρα και ανεπίκαιρα συγχρόνως. Οι ειδήσεις έχασαν το νόημά τους. «Χριστούγεννα 2010. Το 2011 δεν υπόσχεται πολλά. Δείχνει να έχει μόνο απαιτήσεις…» Τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια εδώ που μας ξέχασαν; Μόνο οι αριθμοί. Χριστούγεννα 2016… Χρόνια Πολλά! Σίλα Αλεξίου