Η παρακμή δεν μας αξίζει!

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Τετριμμένο, αλλά διαχρονικά σοφό. Κι αν η κεντρική πολιτική σκηνή –με τις συμφωνίες, τις διαφωνίες, τις αντιπαραθέσεις– έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, εξαντλώντας κάθε ίχνος ζωτικής ενέργειας του δυναμικού της χώρας, η ζωή δεν σταματάει εδώ. Αλίμονο αν –στο όνομα ενός τόσο ζοφερού κλίματος– παραλύσουν όλοι οι μηχανισμοί που κρατούν ζωντανό ένα κράτος. Αλίμονο αν διαλυθούν η Παιδεία, ο Πολιτισμός, η Υγεία, η κοινωνία ολόκληρη, αν καταρρεύσουν οι πυλώνες ενός έθνους που επιβίωσε σε πολύ χειρότερες συνθήκες... Κι όμως... Πίσω από το επίπλαστο κλίμα ευφορίας που καλλιεργείται από τον τουρισμό, αρχίζει να διαφαίνεται η εγκατάλειψη. Σημείο αναφοράς η συμφωνία με τους δανειστές, αλλά και το σοβαρό ενδεχόμενο των εκλογών, για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Αγαπημένο σπορ των Ελλήνων οι εκλογές... δεν λέμε. Από την επομένη μιας εκλογικής αναμέτρησης είθισται να αξιώνει η αντιπολίτευση νέο γύρο. Η διαφορά στην παρούσα κατάσταση είναι ότι η αντιπολίτευση τις απεύχεται, αλλά η κυβερνώσα παράταξη τις αξιολογεί μάλλον ως αναγκαίες. Εδώ λοιπόν εντοπίζεται το κομβικό σημείο της περίπου υποχρεωτικής ραστώνης του κρατικού μηχανισμού. Τι να προωθήσει ο κάθε αρμόδιος υπουργός όταν διακατέχεται από την απόλυτη αβεβαιότητα για το αύριο; Ακόμη και το απεχθές στους πολίτες, αλλά προσφιλές στους πολιτικούς «θα» έχει απαξιωθεί εντελώς. Θα… Πότε; Η ατμόσφαιρα αυτή –προδήλως απτή στην κοινωνία– έχει ήδη επιδράσει ως ανασταλτικό στις απαιτήσεις του κόσμου, λειτουργεί κάπως σαν την αυτολογοκρισία. Κοινωνικοί φορείς, οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μεμονωμένοι ονειροπόλοι αυτοπεριορίζονται μέσα στη μιζέρια που επιβάλλει η μελαγχολία των πολιτικών, κατεβάζουν τα φτερά τους και περιμένουν στωικά. Τι περιμένουν; Δεν ξέρουν. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά τι να μην περιμένουν. Και αναλαμβάνουν το κόστος πρωτοβουλιών για τη ματαίωση καθιερωμένων εκδηλώσεων που έκαναν τη ζωή μας καλύτερη, παύουν να διεκδικούν πριν τους πετάξουν έξω, μαζεύονται στην αυλή του σπιτιού τους μέχρι νεωτέρας... Σκάβουν δηλαδή (μακάβριο, αλλά δυστυχώς πραγματικό) τον τάφο τους, τον τάφο μας, για να θαφτούμε ζωντανοί. Άραγε, είμαστε ακόμη ζωντανοί; Με την αίσθηση που κυριαρχεί, θα απαντούσαμε «όχι». Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Ζούμε. Και πρέπει να παλέψουμε για την ποιότητα της ζωής μας. Τα οικονομικά προβλήματα υψώνουν τείχος στην αναβάθμιση των ζωτικής σημασίας πεδίων του βίου μας, αλλά η τακτοποίηση και η ιεράρχηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου απαιτούν μάλλον κέφι και πολιτική βούληση, παρά χρήμα. Η κατάθλιψη όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά αποδεικνύεται και μεταδοτική. Το «6ο Φεστιβάλ Μπουμπουλίνας» στις Σπέτσες ματαιώθηκε, το «7ο Φεστιβάλ Φιστικιού Αίγινας» παραπαίει, τα «Μιαούλεια» στην Ύδρα κινδύνευσαν, στον Πόρο οι εκδηλώσεις χρηματοδοτήθηκαν τελευταία στιγμή εκ των ενόντων. Δεν εξαρτάται η ζωή μας από τα θεάματα. Στο κενοτάφιό τους ωστόσο αναγράφεται μια λέξη: Παρακμή. Δεν μας αξίζει…