Δεν είναι όνειρο…

Κατά καιρούς ήταν όνειρο, άλλοτε υπόσχεση και… διαρκώς ελπίδα. Χρησιμοποιήθηκε ως προεκλογική εξαγγελία πριν από κάποιες δεκαετίες, υπήρξε ωστόσο κάποτε και αντικείμενο πανηγυρικής ανακοίνωσης ενώπιον του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν το 1984, όταν η προσδοκία και μόνο για την κατασκευή του περίφημου υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς νερού άρχισε να καλμάρει την απελπισία των Αιγινητών τις ώρες και ημέρες που οι βρύσες δεν έβγαζαν ούτε σταγόνα… Αν και το σχέδιο ακουγόταν τόσο μεγαλεπήβολο, που και αυτοί οι ίδιοι οι εκφραστές των υποσχέσεων αμφέβαλλαν για των λόγων τους το αληθές. Παρά το γεγονός, δε, ότι ο δήθεν σχεδιασμός αφορούσε ένα αγαθό ζωτικής σημασίας, το ζήτημα εξακολούθησε να αποτελεί αντικείμενο εμπαιγμού μιας… διψασμένης τοπικής κοινωνίας, να πλανάται για 40 χρόνια σαν θρύλος, σαν ένα άπιαστο όνειρο, μια απατηλή υπόσχεση, μια καταδικασμένη ελπίδα. Μπορεί η αναγγελία του 1984 από τον τότε νομάρχη να μην αναφερόταν στο άμεσο μέλλον. Να επρόκειτο για έναν μακροπρόθεσμο προγραμματισμό που κάποια στιγμή θα ξεχνιόταν. Όπως τόσα και τόσα άλλα. Ή, αντιθέτως, να επρόκειτο πράγματι για μια σοβαρή απόφαση που είχε την ατυχία να προσκρούσει σε…πιο σοβαρά εμπόδια. Στα συμφέροντα των υδρομεταφορέων. Μιας δύναμης συνεπικουρούμενης από πολλούς παράγοντες (και τοπικούς, όπως λέγεται), που κατόρθωσε επί τόσες δεκαετίες να απομακρύνει την υλοποίηση του ονείρου και να σκοτώσει τελικά την ελπίδα. Όχι μόνο στην Αίγινα, αλλά και σε τόσα άλλα νησιά που περίμεναν να πάρουν σειρά. Πέρασαν έτσι τέσσερις και πλέον δεκαετίες. Τα πρώτα 25 χρόνια η κοινωνία της Αίγινας υπέμενε τη λειψυδρία της, αγναντεύοντας την άφιξη της υδροφόρας. Παραδομένη στις μυστικές συμφωνίες που είχαν ως στόχο τη ματαίωση του έργου ως ανέφικτου, δεν ασχολήθηκε καν με την αναβίωση της ελπίδας στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν η Νομαρχία Πειραιώς παρήγγειλε την πρώτη μελέτη. Είχε κουραστεί… Το… θηρίο όμως είχε αρχίσει να βρυχάται. Νωχελικά (αφού η μελέτη ολοκληρώθηκε επτά χρόνια αργότερα), αλλά με πολύ πείσμα. Οι δήμαρχοι εναλλάσσονταν, αλλά –από το 2002 και εντεύθεν– δεν έπαυαν να τρέχουν για την υδροδότηση της Αίγινας με νερό της ΕΥΔΑΠ. Μαζί τους και η Περιφέρεια. Το κυνήγι των προθεσμιών και των δικαστικών αποφάσεων τους ταλάνιζε σαν εφιάλτης. Και φτάσαμε αισίως στο 2015. Μια ανάσα ανακούφισης φύσηξε στο νησί. Νερό! Η νίκη δικαίωσε τους αισιόδοξους, αντάμειψε τους αγώνες τόσων δεκαετιών. Ο… θρυλικός αγωγός πήρε επιτέλους χαρακτήρα έργου. Και μάλιστα έργου μοναδικού στον ελλαδικό χώρο, που ελπίζουμε να ανοίξει δρόμο και σε άλλα παρόμοια, ώστε τα άνυδρα νησιά μας να… πιουν νερό. Τώρα μπορούμε να το πιστέψουμε!