Παιχνίδια στην… κάλπη

Ανθίζει σαν την αμυγδαλιά, όχι για να υποδεχθεί την άνοιξη, αλλά τις δημοτικές εκλογές. Το λουλούδι της είναι άοσμο, αλλά η μυρωδιά του σε τρελαίνει. Τι είναι; Ηυποψηφιότητα! Αυτή η μαγική έννοια που καταλαμβάνει σαν μανία τους πολίτες των μικρών κυρίως περιοχών, τους τριβελίζει το μυαλό, εξαπλώνεται σαν επιδημία και φουντώνει όσο πλησιάζει η εκπνοή της προθεσμίας υποβολής της. Σε κάποιες περιπτώσεις, αμέσως μετά ο... πυρετός πέφτει σαν τα άνθη της αμυγδαλιάς, ο εν δυνάμει υποψήφιος συνέρχεται, ξαναφοράει τον μανδύα του απλού ψηφοφόρου και περιμένει να ανοίξουν οι κάλπες για να εκφραστεί. Ο εφιάλτης πέρασε... Για τους περισσότερους μόλις αρχίζει. Είναι γεγονός ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές ασκούν ακαταμάχητη γοητεία στους κατά τόπους δημότες. Σαν τη ρουλέτα στους τζογαδόρους. Σε αντίθεση με τις βουλευτικές ή πολύ περισσότερο τις ευρωεκλογές που... παίζονται σε άλλα γήπεδα, στις δημοτικές εκλογές ο πολίτης νιώθει σαν στο σπίτι του. Αφού λοιπόν μπορεί να κουμαντάρει τα του οίκου του, γιατί να υπολείπεται των άλλων ως προς τη διοίκηση του δήμου; Μια μικρή παρότρυνση αρκεί για να μπει στη διαδικασία του προβληματισμού, να μετρήσει τα πιθανά κουκιά και, αν έχει μεγάλο σόι, οι όποιοι ενδοιασμοί εύκολα παρακάμπτονται. Το μικρόβιο της υποψηφιότητας αρχίζει να μολύνει τα όνειρά του. Φαντάζεται τον εαυτό του καθισμένο στον θώκο του δημάρχου, του αντιδημάρχου, του δημοτικού συμβούλου, περιβεβλημένο με το ανάλογο κύρος που προσδίδει η θέση. Δεν ονειρεύεται, ασφαλώς, βουνά σκουπιδιών, που ίσως χρειαστεί να μαζέψει και ο ίδιος, ούτε πλημμύρες, όπου θα πρέπει να σπεύσει να συνδράμει τους πληγέντες δημότες του. Και σε καμία περίπτωση, δεν αφήνει τη σκέψη του να συνυπολογίσει τις δυσκολίες που επιφυλάσσει η υποψηφιότητα, αν οδηγήσει σε εκλογή. Ηχαρά του προεκλογικού αγώνα, η κοινωνικοποίηση και η άτυπη έστω απαλλαγή από οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν είναι αμελητέες αξίες στις μικρές κοινωνίες. Αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα στη μονότονη ζωή, στην ανία της καθημερινότητας. Γι’ αυτό, και σε συνδυασμό με την αυταπάτη της επιβεβαίωσης, συνιστούν πολύ συχνά λόγο υποβολής υποψηφιότητας. Το παιχνίδι άλλωστε κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο. Μόνο που, στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για το τυρί στη φάκα. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μόνο διασκέδαση δεν υπόσχεται. Απαιτεί δουλειά, δράση, συνείδηση. Αξιώνει πρωτοβουλίες, ρήξεις με άνομα συμφέροντα, συγκρούσεις, που ενέχουν τον κίνδυνο της δυσαρέσκειας της τοπικής κοινωνίας. Η δόξα που ενδέχεται να αναδυθεί από την κάλπη φθείρεται γρήγορα. Στη μάχη με τα καθημερινά προβλήματα το στεφάνι της νίκης μαδάει. Τι μένει; Μια βαριά, ασήκωτη ευθύνη. Όποιος έχει τα κότσια να την επωμιστεί ας διεκδικήσει την ψήφο μας. Αλλιώς, ας παίξει με άλλο παιχνίδι...