Αδιέξοδος θυμός…

Είναι δυνατόν να μη θυμώσεις; Και με τους μεν και με τους δε, τους οικοδεσπότες και τους καλεσμένους, τους ψηφοθήρες και τους ψηφοφόρους, τους εγχώριους κομπιναδόρους κάθε κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου, που έδιναν για να πάρουν, έπαιρναν για να δώσουν, λες και το κράτος ήταν το πορτοφόλι τους… Οι καθημερινές αποκαλύψεις κάθε είδους κομπίνας που επί δεκαετίες σκαρφίζονταν μικρά, μεσαία και μεγάλα στελέχη της δημόσιας διοίκησης παρέα με συγγενείς, γείτονες, φίλους ή απλώς πρόθυμους να βάλουν ένα χεράκι με το αζημίωτο –ασφαλώς– σε εξοργίζουν. Γιατί ήταν τόσο προκλητική η δράση τους, τόσο εξόφθαλμα εμφανή τα οφέλη τους, ώστε τώρα, που βγαίνουν (δειγματοληπτικά) κάποια τέτοια κρούσματα στη φόρα, να νιώθεις κι εσύ συνένοχος. Μήπως τελικά ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε δίκιο; Είπε «μαζί τα φάγαμε» και πέσαμε να τον φάμε. Προμήθειες, συντάξεις- μαϊμού, υπερκοστολογημένα πανεπιστημιακά συγγράμματα, αλόγιστες συνταγογραφήσεις φαρμάκων, αιώνιοι φοιτητές στους οποίους αναλογούν δωρεάν βιβλία –πληρωμένα από το κράτος–, που βεβαίως δεν τα χρειάζονται, για να μην αναφερθούμε στα τετριμμένα, όπως είναι τα εικονικά τιμολόγια, η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, η φοροδιαφυγή και άλλα πολλά και θλιβερά. Δεν τα φάγαμε μαζί λοιπόν; Ποιοι τα έκαναν όλα αυτά; Τα κυκλώματα απαρτίζονται από πολίτες, και μάλιστα ευυπόληπτους. Για να αναπτύξουν ανενόχλητοι τις παράνομες δραστηριότητές τους, κάποιοι άλλοι πολίτες –εξίσου ευυπόληπτοι– φροντίζουν για την κάλυψή τους. Αν προσθέσεις και τους επωφελούμενους από τη μαγική αυτή συνεργασία –συνταξιούχους-μαϊμού, φαρμακοβιομήχανους, συγγραφείς και εκδότες πανεπιστημιακών συγγραμμάτων κ.λπ.–, πόσοι μένουν απέξω; Μένουν κάποιοι από εκείνους που πληρώνουν τώρα ακριβά την κλεμμένη ευμάρεια των καπάτσων (και διαθέτει πολλούς τέτοιους η ράτσα μας), οι οποίοι, όσο προχωρούν οι έλεγχοι, τόσο μειώνονται σε αριθμό. Τι να έλεγε επομένως ο Πάγκαλος; Να εξαιρούσε πέντε… δέκα… εκατό… χίλιους άμεμπτους; Το ποσοστό είναι δυστυχώς μηδαμινό. Και εντελώς ασήμαντο σε μια χώρα όπου ο αυτοσεβασμός έχει ξεχαστεί ως έννοια, ενώ τα εύσημα αποδίδονται αναλόγως του βαθμού διαφθοράς. Ποια δυναμική λοιπόν μπορεί να διαθέτει όποιος δεν παίζει στο (βρόμικο) παιχνίδι; Και γιατί να του απευθύνει τον λόγο ο πρώην υπουργός; Οση ικανοποίηση ή απογοήτευση κι αν μας προκαλούν οι αποκαλύψεις υποθέσεων διαφθοράς, κατά βάθος όλοι νιώθουμε πως κάποιοι εξακολουθούν να μας κοροϊδεύουν. Αφενός γιατί οι περίφημοι ελεγκτικοί μηχανισμοί που ξύπνησαν όψιμα όλο και κάπου σκοντάφτουν (μην τα ισοπεδώσουμε όλα…) και αφετέρου γιατί επί της ουσίας δεν αίρονται τώρα οι συνέπειες των οικονομικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν… κοινή συναινέσει. Είναι αργά για να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα. «Τα φάγαμε». Κι αν δεν φάγαμε μαζί τα λεφτά, φάγαμε μαζί τα μέτρα. Ας προσέχαμε…