ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Δεν μιλάμε πια… Δεν μιλάμε! - Άρθρο της Άννας Τσεκούρα

Ο τίτλος του άρθρου αυτού δεν είναι τυχαίος και έχει διττή σημασία. Από την μια, Δεν Μιλάμε πια… επειδή φοβόμαστε τις συνέπειες και το κυνηγητό που θα ακολουθήσει, εάν μιλήσουμε για οτιδήποτε θα πρέπει να κοινοποιηθεί ως παράνομο ή προσβλητικό και από την άλλη, Δεν Μιλάμε! Προστακτική.

Επειδή κατά έναν τρόπο αυτό επιβάλλεται από τις συνθήκες και από μια άτυπη, εξευτελιστική αντίληψη ότι είναι καλύτερα να θάβονται κάποια πράγματα.

Από την στιγμή που η Ολυμπιονίκης κα Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να ανοίξει την καρδιά της και να αποκαλύψει μια τραυματική εμπειρία της, που αφορούσε σε κακοποίηση, άνοιξαν πολλά στόματα, ναι. Άρχισε να ξετυλίγεται ένα κουβάρι αποσιωπημένων συμπεριφορών που κακοποιούν σωματικά και ψυχικά και αποβαίνουν συχνά, μοιραία γεγονότα για την πορεία των θυμάτων. Υπήρξαν εκατέρωθεν κατηγορίες,
αρνήσεις, συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την προσωπική ζωή των εμπλεκομένων και φάνηκε πως είτε στον αθλητισμό είτε στο θέατρο ξεκαθαρίζει αρκετά το τοπίο . ( Ξεκαθαρίζει; )

Ελήφθησαν σοβαρά υπόψη οι καταγγελίες και η δικαιοσύνη θα επιληφθεί. Τώρα, που το γνώρισε. Σήμερα, που το εξετάζει και το αντιμετωπίζει έχοντας υπόψη και την κοινωνική κατακραυγή. Αναρωτιέμαι όμως, είναι αρκετό;

Πέραν των απαράδεκτων σχολίων του τύπου, «γιατί τώρα;» -επειδή τώρα μπορέσαμε κυρίες και κύριοι! Τελεία και Παύλα -έχουμε και μια σειρά απαράδεκτων σχολίων που δεν γίνονται πάντα σε έναν ανοικτό διάλογο, ούτε στα πλαίσια μιας υγιούς ανταλλαγής απόψεων επί του θέματος. Τα παραδείγματα του φαινομένου «Ομερτά» (Νομος της Σιωπής που προέρχεται από τους κόλπους της Μαφίας) δυστυχώς, δεν αφορούν μόνον σε θέματα που άπτονται της σεξουαλικής κακοποίησης ενηλίκων ή ανηλίκων. Μετά λύπης μου παρατηρώ καθημερινά, ανθρώπους που θα ήθελαν να μιλήσουν για κακώς κείμενα, εντός ή εκτός
της οικίας τους, εντός η εκτός της μικρής κοινωνίας όπου ζουν και εργάζονται και πολλές φορές για αδικίες οι οποίες κατάφορα πληγώνουν, εξασθενούν και απομακρύνουν συνανθρώπους μας, που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να είναι απολύτως χρήσιμοι και αποτελεσματικοί. Όμως δεν το κάνουν.

Παρατηρώ, όλο και συχνότερα, να υποχρεώνονται όσοι λίγοι τολμούν να αντιδράσουν είτε να σιωπήσουν είτε να ανασκευάσουν. Δεν μιλούν. Δεν μιλάμε πια.

Γιατί να μιλήσουμε; Ποιος ο λόγος;
- Να γίνω εγώ ο κακός; ο αντιρρησίας;
- Να βρω κανέναν μπελά;
- Να στοχοποιηθώ;

Είναι μερικές από τις δικαιολογίες Και έπειτα έρχεται το άλλο,Δεν Μιλάμε! Αυτό, με το θαυμαστικό, αυτό που δηλώνει προσταγή. Αυτό, που όποιοι το αγνόησαν, το έχουν πληρώσει ακριβά και κάποιοι πρόσφατα με την ίδια τους την ζωή.

Αναφέρομαι στις πρόσφατες δολοφονίες αφενός του εξαιρετικού δημοσιογράφου Γιώργου Καραΐβάζ αλλά και των ανθρώπων που οι προσπάθεια ίσως, απεμπλοκής τους από κυκλώματα τους στοίχισε την ζωή.
Τέτοιες ενέργειες συνέβαιναν και θα συμβαίνουν. Το λυπηρό είναι ότι όλο και πιο συχνά συμβαίνουν σε ένα τόπο που γέννησε την δημοκρατία, το ελεύθερο στοχάζεσθαι και διατυπώνειν των ιδεών και απόψεων.
Έχει παρεξηγηθεί κάθε έννοια υγιούς, δημοκρατικού, φιλοσοφικού και κοινωνικού στοχασμού. Κάθε άτομο που προσπαθεί να εκφράσει απόψεις για κακώς κείμενα, για κακοδιαχείριση ή ακόμη και για σοβαρότατα κοινωνικά προβλήματα που μπαίνουν κάτω από «χαλάκια», στοχοποιείται.

Αν είναι τυχερός και ανήκει σε μια απρόσωπη πόλη ίσως, την γλυτώσει. Αν ανήκει σε μικρή κοινότητα ή κοινωνία, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ξέρετε οι άνθρωποι έχουμε την τάση να απορρίπτουμε πριν αποδεχθούμε. Πρώτα δυσπιστούμε και κατηγορούμε και έπειτα δείχνουμε κατανόηση. Δεν γνωρίζω σε
τι εξυπηρετεί μια τέτοια αντίδραση αλλά φανταστείτε πως εάν η καταγγελία αφορά σε πρόσωπα υψηλού ενδιαφέροντος από απλούς πολίτες, το πιθανότερο είναι να στιγματιστούν για πάντα και να τους κατατρέχει μια «ατυχία» όσο διαμένουν στους κόλπους της ίδιας κοινωνίας.

Εν τέλει, μόνο όσοι δεν έχουν συμφέροντα στην μικρή τους κοινωνία μπορούν πιο εύκολα να διατυπώσουν αντίρρηση και να υψώσουν ανάστημα. Όσοι έχουν συμφέροντα ή περιμένουν να βολέψουν, να βολευτούν ή να επιλύσουν άλυτα και δύσκολα θέματα, υπηρετούν την Ομερτά και λένε και τραγούδι!

Και εδώ καταλήγουμε, από άλλο δρόμο αλλά καταλήγουμε με ασφάλεια, στο συμπέρασμα ότι όσο εξαρτόμαστε από εκείνους που μας καταδυναστεύουν, μας προσβάλλουν, μας κακομεταχειρίζονται,
δεν τολμούμε να αντιδράσουμε. Έπειτα η εξάρτηση γίνεται και για εμάς βόλεμα και προτιμούμε να ρίχνουμε κάτω από το«χαλί»… το χάλι μας.

Ο κόσμος δεν θα αλλάξει. Η κακία θα παραμείνει κακία. Ο νάρκισσος θα παραμείνει νάρκισσος, ο δυνάστης θα παραμείνει δυνάστης. Εμείς θα πρέπει να αλλάξουμε. Κυρίως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε. Μέσα σε φόβο και καταπιεσμένα τραυματικά συναισθήματα, ή απελευθερωμένοι και ισορροπημένοι πως η συνείδηση και η ψυχή μας είναι καθαρές; Θα μου πουν κάποιοι, δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα ο επαναστάτης ούτε ο ήρωας. Ναι, θα απαντήσω.

Όμως, κανένας Επαναστάτης ή Ήρωας δεν το ήξερε ότι ήταν.

Να Μιλάμε!

Άννα Τσεκούρα

Διαβάστε επίσης