Περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη…

Δεκέμβριος 2013. Ένα θεσμικό όργανο, αποτελούμενο μάλιστα από νομικούς και δικαστές, επικαλείται το Σύνταγμα της Ελλάδας για να στηρίξει το δίκαιο των θέσεών του. Υπήρχε ακόμη Σύνταγμα; Θα αναρωτηθεί ενδεχομένως ο ιστορικός του μέλλοντος, σχολιάζοντας την απόφαση του Μισθοδικείου που έκρινε αντισυνταγματική τη μείωση των μισθών των δικαστικών λειτουργών, την ώρα που οι συνταγματικές επιταγές έχουν σχεδόν στο σύνολό τους καταπατηθεί. Και, αν ανάλογες αποφάσεις του παρελθόντος με τις οποίες καθορίζονταν οι αυξήσεις στις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είχαν προκαλέσει την οργή της κοινωνίας –παρά το γεγονός ότι δεν παραβίαζαν συνταγματικές διατάξεις–, η τελευταία γεννά μεγάλη θλίψη... Οχι για την ουσία της. Κάθε κλάδος άλλωστε αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τα κεκτημένα του. Αλλά γιατί διαπιστώνεις ότι, στο όνομα της οικονομικής κρίσης, συνιστά πλέον ειρωνεία η όποια επίκληση των αρχών της Δημοκρατίας... Όλα συνέβησαν σταδιακά. Όπως εξαπλώνεται μια μολυσματική ασθένεια. Τα πρώτα φοροεισπρακτικά μέτρα, που συγκρούονταν ευθέως με τις συνταγματικές διατάξεις (φορολογία παλαιότερων ετών κ.λπ.), πέρασαν τη βάσανο των αρμοδίων δικαστηρίων και τη σφοδρή κριτική του Τύπου, ενώ τα επιχειρήματα του νομικού κόσμου προβλημάτισαν σοβαρά τους εμπνευστές τους. Παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις αντιδράσεις, ήταν παρήγορη η ψευδαίσθηση ότι το νομικό καθεστώς αυτού του τόπου διέθετε κύρος και ότι το Σύνταγμα –πολύ περισσότερο– παρέμενε απαραβίαστο. Το κράτος (γιατί περί αυτού πρόκειται) κατέρρεε σιγά-σιγά, αργά και βασανιστικά. Ετσι, πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο απολογισμός θλιβερός. Οι υποχρεώσεις διογκώθηκαν, τα δικαιώματα ανήκουν στην Ιστορία. Τα χρέη πνίγουν ακόμη και τους πλέον νομοταγείς. Η μεγαλύτερη απώλεια, ωστόσο, αφορά στην ακύρωση των αγώνων που κάποιοι έδωσαν για να ζήσουμε καλύτερα εμείς. Ανυπεράσπιστος ο πολίτης υποδέχεται το 2014. Ξυπόλυτος στα αγκάθια. Έρμαιο του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», με την αδικία στο πετσί του να μην τον ξενίζει πια και την ηττοπάθεια κυρίαρχο, πλην όμως ρεαλιστικό συναίσθημα. Πού και πού δικαιώνεται από κάποιο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, πανηγυρίζει ματαίως ένα πολύ ισχνό μέρος του Τύπου, για να ανατραπούν όλα στη συνέχεια. ΗΙστορία θα γραφτεί πολύ αργότερα. Ψύχραιμα και –ας ελπίσουμε– αντικειμενικά. Στις ελάχιστες, τελευταίες κραυγές που εξακολουθούν να επικαλούνται το Σύνταγμα και τους νόμους, θα καταλογιστεί ανεπίτρεπτος ρομαντισμός, εκτός αν πρόκειται για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, που στέκει σαν βράχος ακλόνητος, δικαιολογώντας την ύπαρξη του Συντάγματος. Ποιος να τον παρακάμψει, άλλωστε; Εως τότε εμείς θα πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη, περιμένοντας κάθε νέα χρονιά τα δώρα που δεν έφερε την προηγούμενη. Χρόνια Πολλά! Σίλα Αλεξίου